Ik voel me niet goed genoeg…

Joris is een man van 39 jaar die werkzaam is in de IT. Hij woont alleen en door corona werkt hij alleen nog maar thuis. Door zijn huisarts is hij naar mij verwezen omdat hij moeite heeft met ontspannen. Joris wil presteren en niet onderdoen voor een ander en vindt dat hij alles in zijn eentje moet kunnen: het liefst beter dan anderen. Vaak heeft hij het gevoel niet goed genoeg te zijn.

Mijn eerste indruk van Joris is dat hij heel vriendelijk is, een stevig lijf en een wat verheven houding heeft. Ik begin de haptotherapeutische behandeling met het aanraken van zijn rug en benen. Ik voel veel spanning in zijn lichaam. Hij geeft aan dat hij zijn buik intrekt om er ‘strakker’ uit te zien en merkt dat hij meer in zijn hoofd zit dan in zijn lijf. Voorzichtig begint hij steeds meer te voelen dat er spanning zit en waar. Het valt hem op dat het samengaat met boosheid die ‘ineens’ aanwezig blijkt.

We oefenen in het contact maken met en uiten van die boosheid, door oefeningen zoals stampen en ballen wegsmijten. Joris vindt het eerst wat raar, maar merkt dat het prettig is dat de boosheid er mag zijn. Zijn overleefspanning ontlaadt zich zo op een veilige manier. Ook is hij zich ervan bewust dat hij angstig is in het contact met anderen. Vooral in het begin is hij onzeker over wat anderen van hem vinden. Dat uit zich in de koninklijk verheven houding: hij richt zich dan op en neemt afstand ten aanzien van de ander.

Als we na drie behandelingen evalueren, blijkt Joris zich veel bewuster te zijn geworden van zichzelf en zijn gevoel. Hij herkent steeds vaker dat dit patroon zich voordoet. Hij wil vooral aan de slag gaan met die angst in het contact. Hij merkt dat dit door de corona-maatregelen nog moeizamer is geworden.

Door aanraken en oefeningen voelt Joris welke afstand hij prettig vindt en hoe nabijheid voor hem voelt. Hij ervaart zijn angst voor afwijzing en hoe hij zich al bij voorbaat verdedigt door zich schrap te zetten. Tijdens Zoom-meetings met zijn werk merkt hij dat hij zijn lichaam eigenlijk helemaal niet voelt. Hij herkent het overlevingspatroon en zijn neiging dan meer te snoepen om zich gerust te stellen. Ik laat hem voelen dat hij als het ware kan zakken in zijn lijf. Joris leert zo om ook tijdens zijn werk contact te houden met zijn lichaam. Hij krijgt minder behoefte aan eten en begint af te vallen.

Tijdens een balansoefening op een grote bal ervaart hij een enorme angst om te vallen. Valangst is namelijk de fysieke component van faalangst. Zijn eerste remedie is steeds harder werken om te blijven zitten; zijn oude patroon om daardoor niet te hoeven voelen dat hij eigenlijk angstig is. Zijn balans wordt daar niet beter van, omdat hij geen rust vindt in zijn lichaam.

Pas als hij stil gaat staan bij zijn gevoel, voelt hij die angst en een oud verdriet. Hij herkent dit als het gevoel van als kind nergens bij horen omdat hij niet zoveel durfde. Het vereist veel moed om deze gevoelens toe te laten, want ze zijn erg pijnlijk en bedreigend voor hem. Toch voelt hij ook opluchting. Door de angst toe te laten, in plaats van te bevriezen en alles in spanning en afweer vast te houden, leert hij met dit gevoel om te gaan.

Bij Joris ontstaat vertrouwen om binnen de praktijksetting dingen uit te proberen die hij nooit gedurfd heeft. Hij neemt steeds vaker initiatief en merkt dat hij juist meer kan als hij zijn angst durft te voelen. Zijn zelfvertrouwen neemt geleidelijk toe. Hij onderzoekt door oefeningen zijn angst voor kwetsbaarheid en agressie. Langzaamaan kan hij ook buiten de veilige oefenpraktijk meer toepassen in zijn dagelijks leven. Joris heeft inmiddels contact met een leuke dame en is negen kilo afgevallen. Zelfs in coronatijden gebeuren mooie dingen.